Tussen de Haren van het Witte Konijn (2022)

Over

Als onderdeel van mijn examenproject heb ik in samenwerking met Senja Isrif deze film gemaakt. Voor dit project wilde ik mezelf kunnen overtreffen. Alles kan en alles mag. Met dat in gedachte wilde ik mijn beste werk kunnen neerzetten. Dan is het natuurlijk nog de vraag: maar hoe? Ik wist natuurlijk wel wat ik allemaal kon, maar ik heb het gevoel alsof ik in het begin van dit project mijzelf nog niet helemaal kende als wat ik wil als kunstenaar. Wat ik allemaal subliem vind in kunst heb ik nooit bewust op gelet en laat staan toegepast in mijn werk. De eerste stap was om mezelf wat meer te onderzoeken. Een groot deel van mijn ontdekkingsreis deed ik samen met mijn kunstzinnige en optimistische maatje Senja.

Wij zijn samen op de koffie gegaan bij kunstenaar Jan Marinus Verburg. Zijn atelier hangt vol met prachtige doeken met kunstwerken waar hij dagelijks mee bezig is. Ik waardeer Jan's werk enorm, maar niet zoals ik hem waardeer als persoon. Hij heeft een goed luisterend oor en weet ook hoe hij de juiste vragen moet stellen waardoor ik er zelf langzaam achter kwam wat ik waardeer in kunst. Senja en ik kwamen er achter dat wij voor ons project de kwaliteiten van elkaar misten. Senja wilde heel graag knutselwerk doen voor bijvoorbeeld een film, terwijl ik voor mijn film graag een extra dimensie aan kunst wilde toevoegen.

Vanaf dat moment konden wij wel concluderen: wij moeten voor dit project een kunstduo vormen.

Wij zaten vanaf dat moment dagelijks met elkaar te praten over alles. We deelden onze kennis, interesses en doelen, waardoor wij elkaar steeds beter begonnen aan te voelen. Dit leidde naar onze nieuwsgierigheid naar dingen in ons leven, wat uiteindelijk de essentie van deze film is.

Op het filmtechnische gebied ben ik op onderzoek gegaan naar analoge visuele effecten. In een tijdperk waar je alles dat je wil op beeld kan genereren met de computer kom je er snel achter dat 'digitaal' niet gelijk 'beter' betekend. Nieuwe beelden doormiddel van effecten dat revolutionair werden in de jaren 60-70 zullen nog jaren houdbaar blijven. In een scene van de film 2001: A Space Odyssey (1968) werd er gebruik gemaakt van een 'slit scan'. In deze scene reist de protagonist door een 'stargate', wat lijkt op een eindeloze licht tunnel vol voorbij vliegende kleuren en patronen. Het effect is gecreëerd door het scannen van een lange film vol willekeurige patronen wat achteraf in beweging wordt gezet.

Hoe wij dit in onze film hebben toegepast is door een lange tekening te maken met opbouwende lijntjes en patronen. Dat gefotografeerd en op de computer in negatief gezet, zodat het een zwarte achtergrond kreeg. Deze lange afbeelding hebben wij gedupliceerd en in perspectief gezet, zodat het lijkt alsof het op de camera afkomt. Deze film hebben wij gerenderd en achteraf geprojecteerd op het witte konijn. Dit om het nog enigszins het analoge gevoel te geven, wat het meer 'echt' maakt in plaats van een computertrucje.

Button
Button

Het is prachtig om analoog en digitaal te combineren voor het juiste effect. Dan maak je gebruik van de grote hoeveelheid mogelijkheden die er zijn om een plaatje te maken. Dat heb ik ook toegepast in het openingsshot van de scenes op de zandverstuivering. Wij die over het veld huppelen terwijl de wolken als snel stromend water door de lucht zweven. Hierbij heb ik twee shots op precies dezelfde positie gemaakt. Een shot waarbij wij huppelen, terwijl de ander een timelapse maakt van de wolken. Deze twee heb ik digitaal bij elkaar weten te plakken en natuurlijk nog wat vervormd met de lucht. Wat het zo surrealistisch maar natuurlijk maakt is dat de twee aparte shots op dezelfde locatie en dezelfde tijd zijn geschoten. Hierdoor heb ik geen aanpassing hoeven te doen met kleur of licht dat niet klopte, want het was precies hetzelfde. Zo heb ik gebruik kunnen maken van de lucht dat er op dat moment was, om een surrealistisch effect te bereiken.

Button
Button

Dit waren twee weken aan intensief werken. Elke dag uren aan dit project besteed. Bij het afronden van de film kwamen wij er achter dat ons verhaal misschien niet goed zou overkomen. Daarom leek het ons een goed idee om iemand ons verhaal te laten vertellen voor onder de film. Voor deze film waren wij opzoek naar een warme, lage stem. Alsof de kijker wordt voorgelezen voor het slapen gaan. Het moest dus een oude man zijn, die met zijn stem de aandacht van het publiek zou kunnen trekken. In onze omgeving kenden wij toevallig al een perfecte man met een perfecte stem: Jan Marinus Verburg.

Wij zijn onze kunstenaar en lieve vriend Jan weer gaan opzoeken te vragen of hij ons verhaal zou willen vertellen voor onder de film. Hij was erg enthousiast over het idee en we gingen bij hem thuis zijn stem opnemen. Hij heeft drie verschillende takes ingesproken en hij deed het beter dan wij ooit zouden hebben verwacht. Zijn manier van vertellen klonk bijna theatraal en wist de juiste emotie en kracht te geven aan elk woord dat hij las. Zodra alle takes waren opgenomen hebben wij gelijk de film bekeken met zijn stem eronder. Door Jan kreeg de film gelijk karakter en duidelijkheid. Vanaf dat punt was de film helemaal rond.

Ik hoop dat jij als kijker erg hebt genoten met het meereizen van ons avontuur in de film. Er zit veel werk en plezier in dit proces en dat mag gedeeld worden. Wij zullen waarschijnlijk nog jaren samen aan de slag gaan.